13/09/2016

De swing van Joost Luiten

 
Een Australische golfer sloeg met zijn driver het balletje een eind uit de richting. Een televisiecamera zocht een sloot af en eindigde bij een tak waarop drie eenden met hun snavel de veren in de plooi duwden.
Het balletje lag in het water.
Weer een concurrent minder voor Joost Luiten op de laatste dag van de KLM Open in Spijk. De Nederlander pakte een ijzer op hole 16 en concentreerde zich op de omgeving. Om hem heen keken duizenden mensen mee. Ze wisten allemaal precies welke club gekozen moest worden.
Die tweede slag met een 5? Nee joh, hij moest een 6 nemen.
Het balletje belandde keurig op de green. Luiten knikte instemmend naar zijn caddy. En weer door.
De manier waarop Luiten zijn voeten neerzette tijdens het wandelen stond haaks op de secure stijl tijdens de afslag. De neuzen van zijn golfschoenen wezen nonchalant naar buiten. Alsof hij een reep chocolade bij de buurtsuper ging halen. Alleen de witte handschoenen in zijn kontzak verraadden dat hij een golfer was.
De laatst hole vlakbij het clubhuis lag op een afstand van exact 123 meter. Luiten deed zijn ritueel.
Turen. Taxeren. Een onderonsje met zijn caddy. De juiste club kiezen. Bukken. Balletje op de plek leggen. Blaadjes en steentjes weghalen. Nog eens turen. De slag oefenen. Voeten op gepaste van elkaar en voorzichtig naar voren schuiven.
Alles klaar.
Nu kwam het fijnste moment: de luttele seconden voor de slag.
Luiten keek naar het balletje, naar het uiteinde van zijn club. Schoenen nog één keer een paar millimeter omhoog en opnieuw in het gras zetten.
Iedereen op het golfterrein maakte zich op voor de droge tik waaraan je kunt horen of een slag goed is. Het bordje ‘stilte’ ging omhoog. Even niet praten. Niet bewegen. Ook niet op het pepermuntje zuigen. Even helemaal niets, behalve het beleven van de stilte.
Luiten zwaaide de club naar achteren. Het goede tempo in zijn swing. De tik tegen het balletje. Een mooi doordraaiende romp. De punt van de schoen in het gras.
Het balletje werd gedragen door de zucht uit het zoekende publiek. Onder kleppen van petten, hoedenranden en vlakke handen tuurden duizenden toeschouwers naar boven.
Waar bleef het balletje van Joost?
Daar!
Het suisde door de lucht en landde op een paar meter van de laatste hole. Het publiek juichte langdurig. Luiten knipoogde alvast naar de cameralens. Dit kon niet meer misgaan. Hij had aan één, hooguit twee slagen genoeg om het toernooi op zijn naam te schrijven.
Zijn schoenen wezen weer triomfantelijk naar buiten toen hij naar de laatste vlag liep. Het balletje moest nog in het gat maar alles aan zijn houding verraadde het.
Hebbes.