23/05/2010

inter

Ik was voor Inter. Al had Bayern van mij ook mogen winnen. Prachtig werk van Louis van Gaal om in één jaar tijd het Duitse voetbal in Nederland op de kaart te zetten. Waarom Inter dan toch een streepje voor had? Vooral omdat de klassieke voetballiefhebber zo verongelijkt deed over de manier waarop de Italianen Barcelona in de halve finales uit het toernooi der kampioenen wipten.
In de eerste wedstrijd speelde Inter zo gedreven dat Lionel Messi en de zijnen van schrik de beentjes terugtrokken. Om in de uitwedstrijd vervolgens met een sterke verdediging de thuisploeg hun speeltje – zorgeloos aanvallen – te ontnemen. Zorgeloos kun je nooit zijn tegen een Italiaanse club, zeker niet met José Mourinho aan het roer.
Mourinho is een geslepen vos. Leen nooit je auto en je vrouw uit aan deze trainer. Mijd de man. Hij is niet uit op vriendschap, alleen op succes en daarom de ideale profcoach.
Inter kreeg in de Champions League vaak te horen dat het ‘negatief’ speelde. Tegenstanders van de Inter-stijl kwamen met boze typeringen: afbraakvoetbal, catenaccio, anti-voetbal. Mourinho trok zich er niets van aan. Hij wilde winnen. Ten koste van schoonheid, fatsoen; eigenlijk ten koste van alles.
Ik heb veel naar het spel van Inter gekeken. Mourinho heeft de ondertitel van het boksen tot kunst verheven. The noble art of selfdefence. In boksen – en ook in een edele sport als judo – is het besef groot dat je voor een wedstrijd altijd twee partijen nodig hebt. Wie slim is gebruikt de kracht van de ander.
Kortgezegd, Inter gebruikt de aanvallende kwaliteiten van de tegenstander om te laten zien hoe goed het kan verdedigen. In de finale had Bayern twee keer zoveel de bal als Inter. Met de bal word je geacht verstandige dingen te doen. Je kunt het tempo dicteren door snel te spelen, je kunt acties maken en scoren. Dat dachten de spelers en coach Van Gaal ook.
Het lukte niet. Ze werden bang en onzeker. De verdediging van Inter stond meesterlijk. Het gevaar van Arjen Robben werd bezworen. Als hij zijn directe tegenstander Cristian Chivu voorbij was, stond de volgende Inter-speler klaar om in te grijpen. Om moedeloos van te worden.
Mourinho brengt met zijn tactiek de tegenstander aan het twijfelen. Als het zover is, toont Inter pas zijn ware gezicht. Heel even maar, maar uiterst secuur en effectief.
De verdediging van Inter krijgt de bal te pakken. Tikt de bal naar het middenveld. Razendsnel denken en handelen van Wesley Sneijder en Esteban Cambiasso. De radertjes in de geschoren hoofden draaien op volle toeren. De snelste weg naar het doel wordt in een nanoseconde berekend. Tik. Bal door naar de spitsen die meteen recht op het doel afgaan. Goal.
Na de wedstrijd in Madrid constateerde ik dat Inter de beste verdediging, het inventiefste middenveld en de gevaarlijkste aanval had.
Erg genoeg voor het Duitse Bayern is er maar één woord voor de perfecte uitvallen van Inter: Blitzkrieg. De schoonheid van de vuile oorlog. De aanvaller in de waan van de winst laten en vervolgens zelf toeslaan als het niet wordt verwacht.
Slim. Genadeloos. Kaal. Briljant. Schofterig. Doeltreffend. Dat was Inter, in de finale. Het Nederlands elftal moet het spel van Inter nog maar eens goed bestuderen. Vragen? Melden bij Wesley Sneijder.