28/05/2011

Barcelona

Uit NRC/Next:

In de mond van Sir Alex  een schitterende demonstratie van voetbal op de vierkante centimeter. De tong van de coach tikte een bolletje kauwgum twee helften lang van links naar rechts, van boven naar beneden.
Had het Barcelona van Pep 67 procent   balbezit gehad tijdens de finale van de Champions League? Aardig. En toch, het was niets vergeleken bij de 100 procent score in de  mond van Sir Alex. Tiktak, tiktak. Lange pass naar de achterste kies, schuiver naar de voortanden, knal tegen de huig.
Binnensmonds was Manchester United niet te stuiten. Eenmaal buiten hield de  hegemonie op.
Het spel van Barcelona was zo ontstellend goed, dat ik na afloop een tikje droef voor me uit staarde. Net als na een formidabel toneelstuk of een concert. Uiterst voldaan, maar tegelijkertijd denk je: wat nu?
Het spel van Barcelona is de komende tien jaar leerstof voor de jeugd. Wat we zagen was een perfecte uitvoering van de basistechnieken van voetbal. De lange bal. De pass. Het driehoekje. Het stoppen van de bal. Binnenkant voet. De uitworp. De kopbal.
Het sambaspel van Brazilië en het totaalvoetbal à la Michels en Cruijff, ach, das war einmal. Het zijn sinds zaterdagavond vergeelde plaatjes uit een plakboek.
Barcelona is de maatstaf geworden op het voetbalveld: je dribbelt als Messi, verdeelt het spel als Xavi en scoort als Villa. Je maakt je als puber volslagen belachelijk als je over straat loopt met een shirt van Bayern München, Inter, AC Milan, Ajax of FC Twente. Paarsrood met blauw bepaalt de mode.
Je kapper vraagt niet meer of het kort of gedekt moet. Het schort gaat om en na een kwartier verschijnt in de spiegel een imitatie van het melkboerenhondenhaar van Lionel Messi.
Barcelona is een maatje te groot geworden voor de rest van Europa. De liefde voor de underdog gaat de komende jaren ongekende vormen aannemen. Clubs die het moeten opnemen tegen het Catalaanse team worden meewarig aangestaard.
Een wedstrijdje Barcelona wordt volksvermaak. Het krachtsverschil is te groot. De Romeinen genoten op de tribune als wilde leeuwen hun tanden zetten in christenen. Ik moet denken aan Muhammad Ali die tijdens het gevecht tegen de veel zwakkere Belg Jean-Pierre Coopman te horen kreeg of hij nog even wilde wachten met afslachten omdat nog niet alle reclames waren uitgezonden.
En Barcelona zelf? De spelers zitten geeuwend in de bus op weg naar een uitverkocht stadion. Wat? Moeten ze wéér  een beker winnen?
De eerste verraderlijke trekjes van arrogantie staken in stadion Wembley de kop op. Na zijn doelpunt holde Messi naar de tribunes. Langs het veld stond een microfoon met een beschermkap op een laag statief, door geluidsmensen liefkozend ‘poes’ genoemd. Messi schopte het ding weg als een lekke bal.
Barcelona-verdediger Gerard Piqué mocht na afloop vrij over het veld lopen met een schaar. De speler knipte lusje voor lusje los van het doelnet. Als een visser liep Piqué met het net over het veld. Wat was dit? De uitbeelding van een Bijbelse vertelling? Had zijn liefje Shakira thuis beloofd dat ze hem een nacht zou wakker houden als hij het net meenam?
Het deed pijn aan mijn ogen.
Barcelona, let op uw zaak.