18/01/2010

ciao yolanthe

Uit NRC/Next:

Het verbluffend mooie gezicht van Yolanthe Cabau van Kasbergen straalde. Ze was de kersverse beschermheilige voor de Giro d’Italia. Op de modebeurs Pitti showde de acterende voetbalvrouw de truien van de komende Ronde van Italië.
Yolanthe’s look: Het leven is heerlijk. Er is niets aan de hand, er zal ook nooit iets aan de hand zijn. Je staat op, je komt de dag door en dan ga je weer naar bed. Zo fijn.
Miss Giro kreeg onder toeziend oog van Italiaanse wielrenners als Ivan Basso en Damiano Cunego een Engels interview aan haar broek.
“Hello Yolanthe.”
Yolanthe: “Ciao!” (giecheltje).
Voortreffelijke start van het gesprek.
Yolanthe hield haar handen een tikje preuts op haar rug om iedereen te laten genieten van de roze trui die strak om haar lijf zat. Een plaatje.
‘Hoe voel je je in je nieuwe rol als Miss Giro?’
Yolanthe: “I feel really good. Ik ben trots om hier te zijn. Aardige mensen, goede wielrenners. Ik ben heel gelukkig.”
Dit was wat ik nodig had. De hele week dat soebatten om de brief van Balkenende. En dan al die foto’s van doodstille armen onder het puin in Haïti en de hulpeloosheid van overlevenden van de ramp. Yolanthe wees me de weg in het weekend: ontspan, relax, geniet.
Daar kwam de volgende vraag van de Italiaanse dame alweer. Over haar vriendje, de voetballer Wesley Znaidèr, die bij Inter Milan speelt.
Yolanthe koos zelfverzekerd voor haar andere heup om op te leunen.
“Ik werk normaal in Holland dus het is fijn om hier nu in Italië te zijn. Dan kunnen we elkaar zien. Daar zijn we heel blij mee.”
Weer een naadloos antwoord. Het Italiaanse volk kon zien hoe gelukkig Wesley Sneijder was. Had iedereen maar zo’n parel van een vrouw, dachten de mannen, en niet zo’n tang met een geheven deegroller. Dat weelderige haar, die lach en ze sprak nog Engels ook. Die Znaidèr was een bofkont.
Nog een vraagje.
“In Holland schreeuwt iedereen om jou, hier op straat herkennen ze Wesley .”
Yolanthe: “Ik vind het heerlijk om met hem in Milaan op straat te lopen. ‘Znaidèr, Znaidèr!’, roepen ze. Zo leuk. Ik ben trots op hem. Het geeft hem een fijn gevoel, en dat maakt mij ook happy.”
De Italianen konden best een vrolijke Yolanthe gebruiken. Het is niet niks als je premier een Duomo-beeldje in zijn gezicht gegooid krijgt. Dan vraag je je als Italiaan af: in wat voor een land wonen wij eigenlijk?
“Nog een droom voor 2010?”
Adembenemende glimlach van Yolanthe. “Ik wil gelukkig blijven en ik hoop dat Wesley goed speelt. In Milaan is het leuk: aardige mensen, lekker eten, de mode. Maar gelukkig blijven, dat is belangrijk.”
Wat een mooi interview. De Ronde van Italië ging een goede editie beleven. Zonnestralen zouden over het parcours gaan schijnen en, getuige het kusje dat Yolanthe van spijtoptant Ivan Basso kreeg, behoorden dopingaffaires definitief tot het verleden.
“Grazie, Yolanthe!”, zei de interviewster.
Yolanthe knipoogde in de lens: “Ciao!”
Ik haalde diep adem. Hoeveel geluk kon een mens verdragen? Ik kon het leven weer aan. Ik zapte en zag hoe in Haïti het zoveelste lijk op een handkar naar een massagraf werd gereden.