24/12/2012

SPUIT

Vrienden van de wielersport. Ik heb nieuws. Groot nieuws. Nieuws, zó oud, maar nog niet verjaard en actueel.
Ik raad u aan in een stevige stoel met rugleuning plaats te nemen. Controleer vooraf of uw hart een tegenslag aankan. Adem rustig en probeer ontspannen te blijven.
Ik ben de boodschapper van kwaad nieuws dat pijn zal doen. Midden in deze tijden van beschuldiging en ontmaskering kunt u eigenlijk geen vuistslagen op het brein meer velen. Maar ik heb besloten dat het moet. We moeten de ogen niet willen sluiten voor zaken uit het verleden. Opdat wij leren voor het heden.
Daar gaan we.
Afgelopen weekend verscheen het boek Fausto Coppi (uitgeverij Kannibaal). Duizelingwekkende foto’s van de Italiaanse campionissimo (1919-1960). Coppi in driekwartsbroek, trots poserend bij zijn eerste racefiets, in innige omhelzing met zijn blinde masseur Biagio Cavanna, met rivaal Gino Bartali aan zijn wiel in de ijle lucht bij Aosta, dood achter glas in zijn kist.
Ik dwaal af.
In dit boek worden oud-renners aan het woord gelaten over Coppi. Het waren zijn bloedbroeders. Luister alleen maar even naar de namen: Emilio Croci-Torti, Walter Almaviva, Riccardo Fillippi. Verdomme, ik ruik lintpasta met verse basilicum. Ik ruik massageolie en Old Spice. Ik ruik vrouwen aan de finishlijn.
Ik dwaal weer af.
Eén van de coureurs is de Vlaming Roger Decock, destijds een stevige flandrien. Decock was in vorm tijdens de Ronde van Lombardije van 1956. Hij reed met Fausto Coppi de Ghisallo op, een zware helling.
Daar gaan we. Dit zegt Decock in 2012, precies 56 jaar na dato, over Coppi, een van de meest vereerde renners uit de wielerhistorie.
“Tijdens de beklimming van de Ghisallo stapte Coppi plots af. Iemand aan de kant van de weg stak hem een naald in de bil, dwars door zijn broek. Ik wist dus wie ik in de gaten moest houden.”
Neem de tijd dit te verwerken. Coppi krijgt een spuit in zijn donder, zomaar in de open lucht. Een groot kampioen aan de dope, voor het oog van een collega-coureur.
Ik taxeerde na lezing mijn gemoedstoestand en bespeurde enige opwinding. Ik kon afgelopen zaterdag niet meteen slapen en nam een kopje kamillethee. Hoe zou Coppi zich voor, tijdens en na de spuit gevoeld hebben? Op Ghisallo staan altijd veel toeschouwers. Wat vonden zij van de actie van Coppi?
Op de recente foto van Decock in het boek zoek ik naar verklaringen in het ronde gezicht. Achter brillenglazen kijken oude ogen me aan, twee borstelwenkbrauwen staan als halve vlaggetjes op het gekreukelde voorhoofd.
Wielrenner Decock heeft 56 jaar met een geheim geleefd. Hij heeft Coppi en de Coppianen niet onnodig pijn willen doen. Coppi was een spuiter, maar Decock hield zijn mond. De omerta als troost voor zoveel moois op de fiets.
Gaat het nog? Dit zijn mijn vragen aan u.
Is Coppi vanaf vandaag van zijn voetstuk gevallen? Was hij oneerlijk? Is de Witte Dame een onbetrouwbare hoer? Is Decock een leugenaar? Is de man die de spuit zette de grootste boef? Houdt u niet meer van fietsen? Is wielrennen een afspiegeling van het leven?
Ik verlang niet direct antwoord. Alleen denken is al mooi genoeg.