27/05/2020
Bewegen zullen we
We moesten meer bewegen, hoorde ik op de dag dat ik nou net van plan om eens lekker stil te blijven zitten. Buiten was het somber en het regende; dit waren hersteluren voor de droge natuur, zo was mijn excuus. Ik moest de grutto en de kievit deze zondagmiddag maar even niet vermoeien met mijn gehijg in hun habitat.
De dwingende televisieoproep tot sporten kwam van Erik Scherder. In een collegezaal doceerde de hoogleraar neuropsychologie wat er in de hersenen plaatsvindt als je je lichaam aan de praat hield. Niet alleen hart, longen en spieren deden zich tegoed aan beweging, ook in de hersenpan waren juiste verschuivingen waarneembaar.
Tijdens zijn mini-college raakte ik afgeleid door het overhemd van Scherder. Zoals altijd hagelwit. Ik vermoed dat de prof handwasjes mijdt als de pest en liever met een zak vol vieze hemden op zijn fiets naar de stomerij stiert. In de zwaarst mogelijke versnelling natuurlijk. Twee vliegen in één klap: altijd een schoon boord om de nek en het corpus in balans.
Ook Louis van Gaal liet weten dat Nederland uit stoel en bed moet. Bewegen zullen we. Op mijn laptop zag ik een foto van Van Gaal: als coach maakte hij tijdens de finale Ajax - AC Milan zijn beroemde karatetrap. Zo lenig was hij toen nog – precies 25 jaar geleden – horizontaal hangend in de lucht, met een pen in de rechterhand en velletjes papier fladderend in de linker.
Met de voeten op de bank klikte ik Langs de Lijn aan. Luisteren naar sport in plaats van zelf bewegen Zo’n dag was het. Radio voor luiaards. Maar waar bleef de sport? Ik viel midden in een herdenking voor de gesneuvelden in Margraten.
De koning stond klaar in de houding, zei de verslaggeefster.
Eerst blies een trompettist de taptoe, daarna was er één minuut stilte met vogelgekwetter. Het was indrukwekkend, vooral het geluid van vier straaljagers die als eresaluut over het grasveld met de duizenden witte kruizen scheerden.
Deze grauwe middag was goed te verteren, zonder zelf gesport te hebben. Een pas op de plaats is ook iets waard. Al lukt helemaal stilzitten me nooit. Er beweegt altijd wel iets. Een voet wipt of vingers tikken mee met de maat op een plaat.
Een gezond lichaam voorkomt nooit alle ellende. De voetballer Andrés Iniesta onthulde dit weekend in Bild dat hij op het WK in 2010 last had van een depressie. Een jaar eerder was een bevriende speler van Espanyol overleden na een hartaanval. Iniesta was topfit tijdens dat toernooi, maar het verloste hem niet van zijn zwaarmoedigheid.
Tot hij in de finale met Spanje tegen Nederland in de verlenging de bal langs doelman Maarten Stekelenburg schoot. „Dat doelpunt hielp me uit mijn depressie te komen”, vertelde Iniesta nu.
Was die beweging – de kille terechtstelling met zijn rechtervoet – toch nog ergens goed voor geweest.
