30/04/2012

BEVALLING

Uit NRC/Next:

 

Om acht uur op zondagochtend gaf de telefoon van Gertjan Verbeek een teken van leven. Acht uur? De coach van AZ was nog maar nauwelijks wakker. Ik zie zijn warrige haar voor me, dat maar geen vriend wil worden met de kam.
Rasmus Elm aan de lijn. De sterspeler van AZ was in de nacht vader geworden. Alles was goed met moeder en dochter. ’s Middags stond de belangrijke uitwedstrijd tegen Feyenoord op het programma. Elm gaf zijn trainer te kennen liever bij zijn gezin te blijven.
Verbeek stemde in. “Het gezinnetje bij elkaar, dat is heel belangrijk”, zei hij naderhand voor de camera. Gezinnetje. Een verkleinwoord om het warm te laten klinken. Opdat wij thuis begripvol knikken.
AZ verloor met 1-0 en raakte de tweede plaats in de competitie kwijt. Die plek geeft uitzicht op voetballen in de Champions League. De klasse van Elm werd gemist.
Gertjan Verbeek heeft zelf in zijn leven veel gebokst. Zijn huizen bouwt hij zelf, alle stenen gaan stuk voor stuk door zijn handen. Kortom, hij wil een onverzettelijke mens zijn. Een oerman. Zijn wil is van graniet. Maar voetbalmannen worden slap in de knieën als het om kleine kinderen gaat.
Verbeek moest na de verloren wedstrijd in de Kuip uitleggen hoe hij tegen het besluit van Elm aankeek. De trainer had geen steun aan het voetbaljargon. Geen verhalen over knijpende backs en hangende spitsen. Hij zocht naar de juiste woorden. Over de bevalling: “Rasmus heeft heel erg meegeleefd, er was heel veel emotie.”
Emotie. In voetballand is het een loos woord geworden. Een shirt is emotie, of een gemiste penalty. Een gebroken been bij een speler is heel veel emotie en de geboorte van een kind, me dunkt, dat is machtig veel emotie, toch?
Elm bleef thuis vanwege emotie. Je zou na een geslaagde geboorte zeggen: gebruik de losgekomen energie op het veld. En dan niet via een hemdje onder je shirt met een kersverse meisjesnaam erop. Nee, gewoon, hartveroverend spelen omdat je op zo’n dag hebt gezien hoe het leven op de wereld wordt gezet.
Het is goed om bij de geboorte van je kind te zijn. Het is toch een moment op leven en dood. Maar na een voorspoedige bevalling niet op het veld willen staan bij een beslissend duel, snap ik minder. Maar goed, om met Verbeek te spreken: “Dat besluit moet je respecteren.”
Saillant detail: op de tribune zat een Engelse delegatie van Liverpool om Elm te bekijken. Ze zochten het veld af. Geen Elm. “Vader geworden,” hoorden ze. Tijdens de wedstrijd konden ze nadenken over het besluit van Elm.
Should I stay or should I go?
Elm had zijn coach laten weten om twaalf uur in de middag met vrouw en dochter in huis gearriveerd te zijn. Twee keer gas geven in de auto en hij was op tijd de kleedkamer binnengelopen.
Het zal nog een paar jaar duren, dan is de dochter van Elm oud en wijs genoeg om iets te zeggen over vaders besluit op haar eerste levensdag: “Heb je op die dag echt drie punten verloren? En een contract bij een Engelse club misgelopen? Gekkie. Van mij had je gewoon lekker mogen spelen.”