13/10/2009

Water en zeep voor VDB

Met het wielertenue van Acqua e Sapone – Water en Zeep - in de tas vertrok ik naar het Nederlands Kampioenschap voor Journalisten. De wedstrijd werd verreden in Boekel. Ik had de afgelopen weken flink getraind om goed voor de dag te komen tussen mijn fietsende collega’s.
Door een file op de brug bij Zaltbommel kwam ik in tijdnood. Om kwart voor drie stond ik met de grill van de auto tegen een stalen dranghek in Boekel. Ik mocht er niet door. Het parcours was vrijgegeven aan de Heren B. Ik haalde mijn shirt uit de tas en liet het de vrijwilliger met bijbehorende pet zien.
‘Ik ben ook Heren B,’ zei ik.
Het shirt maakte geen indruk. Ik reed mijn auto achteruit en vond een parkeerplek op een verlaten industrieterrein. Naast de auto staand, trok ik mijn broek en shirt aan. Een rood pak met Acqua e Sapone op de borst, lichtblauwe zeepbellen eromheen. In deze kleding oogde ik sterker dan ik in werkelijkheid was.
Net op tijd kwam ik bij de startstreep aan. Een van mijn collega’s herkende me: ‘Hé, daar hebben we Frank Vandenbroucke.’
Tijdens trainingen langs de Rotte waande ik me Mario Cipollini, die ook in dit felle shirt reed. Maar inderdaad, Vandenbroucke had sinds een paar weken een contract bij de Italiaanse sponsor. ‘Het grootste Belgische wielertalent sinds Merckx’ reed voor Water en Zeep. Had hij zijn verleden vol dopegedoe, dreigen met een jachtgeweer en zelfmoordplannen schoongewassen?
De eerste groep moest ik na twee rondjes Boekel laten gaan op het stratencircuit. Er formeerde zich een tweede groep die nog altijd hard reed, rond de 37 kilometer per uur. Het was aanpoten. Om kort te gaan, ik werd 11e van de veertig, en ging voldaan naar de kant.
Deze zomer werd Vandenbroucke in Lombardije gesignaleerd tijdens een juniorenkoersje van 60 kilometer. Hij had zich ingeschreven onder een valse naam – Francesco del Ponte, het had eigenlijk Francesco del Pantalone moeten zijn, maar goed – en plakte op zijn vergunning een pasfoto van Tom Boonen.
Onder toeziend oog van zijn vrouw Sarah Pinacci (die de gaten in de loop van het jachtgeweer kan uittekenen) ontsnapte Vandenbroucke aan het knapenpeloton. Eén kilometer voor de streep werd hij ingelopen waarop hij meteen een zijweggetje nam.
Zijweggetjes. Een zijweggetje in vakantietijd. Een zijweggetje om uit de file te raken. Ik zag zaterdag toen het tempo een paar ronden boven de 40 ging ook veel zijweggetjes in Boekel. Er gaat niets boven zijweggetjes. Daar vind je rust.
De carrière van Franky Boy leek voorbij. Welke ploeg zou zich nog over hem willen ontfermen? Juist: Water en Zeep.
En het ongelooflijke is dit weekend gebeurd. Op het moment dat ik rondjes draaide in het Brabantse Boekel, reed Vandenbroucke zijn eerste koers voor zijn nieuwe sponsor. Hij reed óók rondjes, 13 in getal. In totaal fietste hij 199 kilometer tijdens de GP Misano-Adriatico, een serieuze koers met een klim erin. Bennati van Lampre won, Vandenbroucke eindigde op slechts 15 seconden knap als negentiende.
Met dank aan Water en Zeep; wat heeft een renner – naast een reguliere bestelling bij de Spaanse dokter Fuentes - na een koers nog meer nodig? Frank en ik kennen de onschatbare waarde van dit shirt. Misschien stoppen we na dit weekend voorgoed met fietsen. Ons shirt mag naar een talentvolle junior. Nemen wij voorgoed het zijweggetje.
 

(Column uit september 2006, voor NRC/ Next)