04/04/2016

Haar op de poten

Door de ogen van Peter Sagen keek ik naar het asfalt dat tijdens zijn solo onder het voorwiel voorbij gleed. Onderbroken strepen. Haaientanden. Steenrood wielerpad. Doorgetrokken strepen. Zebrapad.
Verkeersregels deden er niet toe in Sagans universum. De Slowaakse wielrenner had het rijk alleen.
Met nog 15 kilometer te gaan, legde hij zijn ellebogen op het stuur en liet zijn handen slap hangen. Op zijn malende onderstel na, zat hij doodstil op de fiets. Achter hem probeerden Fabian Cancellara en Sep Vanmarcke dichterbij te komen maar het lukte niet.
Natuurlijk, in zijn poten – Sagen heeft geen benen – zitten duizenden zware trainingsuren, maar het ogenschijnlijke gemak waarmee Sagan reed was desondanks jaloersmakend.
Bij iedere renner in het peloton zag je de vermoeidheid toeslaan; schokkende schouders, grimassen, stuurfouten. Niets daarvan bij Sagan. Hij weigerde mee te gaan in het cliché van de lijdende coureur. Het ontbrak er nog maar aan dat hij een liedje ging fluiten.
Natuurlijk, ik geniet van de historische momenten die de Ronde van Vlaanderen glans gaven. De kromme rug van oerflandrien Briek Schotte die zich kapot fietste om een wasmachine te kunnen aanschaffen voor zijn moeder. En vallende renners zonder helmen op een gladde Koppenberg zijn onvergetelijk.
Maar nu mag Sagan de maat slaan.
Hij is een man van de wereld. Een instinctieve, onaangepaste persoonlijkheid ook. Hij valt aan, durft te verliezen, knijpt in de billen van de rondemiss, slaat erop los als een motor hem aanrijdt en fietst rond met ongeschoren vel over de spieren.
De manier waarop Sagan tijdens de laatste beklimming van de Paterberg wegreed van Vanmarcke, deed denken aan de putsch van Cancellara ten opzichte van Tom Boonen op De Muur van Geraardsbergen in de editie van de Ronde in 2010.
Tot aan vandaag beweren boze tongen dat er een motortje verborgen zat in het frame van Cancellara. Er was niemand die dat gisteren durfde beweren na de machtsovername van Sagan. Hij wordt gezien als ‘echt en eerlijk’.
Sagan is zo naturel als het weer.
Na zijn overwinning in deze Ronde van Vlaanderen heeft hij zich definitief de status van ster verworven. Sagan kan de weelde dragen. Jaren geleden noemden ze hem een rare snuiter toen hij voor de lol een paar meter op één wiel reed, gisteren werd hij met zijn wheelie vlak over de eindstreep bestempeld als een godsgeschenk.
‘Hij is echt rock-‘n-roll,’ verzuchtte de Vlaamse televisiecommentator José de Cauwer toen hij de solist zo over de finish zag gaan. Sagan kan zijn eentje het cyclisme een nieuw en energieker imago bezorgen.
De o zo gewone Vlaamse flandrien met een druppel aan de neus is dood, leve de Slowaakse uitslover met het hippe baardje en stoppels op zijn kuiten.