23/05/2012

STRAFSCHOPLEED

 Het duurde lang voordat Arjen Robben de penalty mocht nemen in de finale van de Champions League. Te lang. Ploeggenoot Franck Ribéry lag kermend op zijn rug. Hij werd opgelapt door een verzorger.
Robben kreeg ondertussen alle tijd om na te denken. Hoe neem ik de strafschop? Wat waren de plannen van keeper Petr Cech? Arjen Robben stuiterde een paar keer met de bal en liep naar de stip. Verslaggever Snoeks vanuit München: “Dit is het belangrijkste moment uit zijn carrière.”
Snoeks was in de opwinding even vergeten hoe Robben in de WK-finale van 2010 alleen op de Spaanse keeper Casillas afging en ons kampioen had kunnen maken.
Exact twee minuten na de overtreding op Ribéry nam Robben de aanloop. Drie seconden later schoot hij de bal tegen keeper Cech aan. Achteraf zei Robben zich zeker van zijn zaak gevoeld te hebben: “Ik wilde hem hard raken en door het midden schieten.”
Robben schoot te zacht en niet door het midden. Hij leek zich in drie seconden bedacht te hebben. Twijfel op een voetbalveld is nergens goed voor. In een paar passen dwongen lichaam en geest de bal naar een verkeerde plek.
Tot aan het einde van de wedstrijd werd Robben tussendoor in beeld genomen. Robben prevelde, Robben schreeuwde, Robben schold. We waren live getuige van een trauma dat zich in het hoofd van Robben nestelde en er nooit meer uit leek te gaan.
Nadat Bayern München de afsluitende penaltyserie verloor van Chelsea, stortte Robben zich ter aarde. Met zijn knieën op het gras, liggend op zijn rug en met zijn ogen zoekend naar een heldere plek in de lucht boven het stadion.
Na de eerste feestvreugde zocht Didier Drogba de Nederlandse aanvaller op. Ze omhelsden elkaar langdurig. Drogba praatte op Robben in. Drogba had zijn penalty wel benut. In de gevoelige omhelzing hadden Drogba en Robben hun maskers laten vallen. Ze waren na een lang seizoen eindelijk ontwapend.
Een uur later liet Robben weten het liefst naar een onbewoond eiland te gaan. Hij keek schichtig en schuldig langs de lens van de televisiecamera. Hij had Nederland weer opgezadeld met oeverloze verhalen over het missen van een belangrijke penalty. Robben was op.
Ik piekerde me suf over een geschikte locatie voor de voetballer en kwam uit op het eiland Rotummerplaat. Een smalle strook zand in de zee, niet heel ver van de Groningse geboortegrond van Robben. Schrijver Jan Wolkers vergeleek de zee na een bezoek aan Rottumerplaat in 1971 met “een vermorzelende moeder alles terugneemt”.
De golven brullen. Robben loopt in trainingspak manisch rondjes over het strand van Rottumerplaat. Er is geen mens op het eiland. Hij eet zeekraal een rauwe kokkels. Meeuwen vliegen krijsend met hem mee. Robben wordt gek van het geluid, hij denkt dat de vogels hem uitlachen.
Een surveillerende boswachter vindt de voetballer na een etmaal van zelfverkozen eenzaamheid uitgeput in een strafschopgebied van zand. Robben ligt met zijn wang op de penaltystip.
De man helpt Robben overeind. Niet meer simpen. Weg van hier. Naar de boot. Op naar de bewoonde wereld. Op naar het Nederlands elftal. Voetballen is de enige remedie tegen strafschopleed.