19/07/2009

CONTADOR VS ARMSTRONG

Uit NRC/NEXT

De twee meisjes op het podium hielpen Alberto Contador met het aantrekken van de gele trui. Hij zat opvallend ruim. Het shirt fladderde aan de zijkanten en aan de mouwen hield hij centimeters over. Alsof een andere winnaar was verwacht.
Dom.
Er kon er maar één als eerste boven komen in de klim naar Verbier. Wekenlang had Alberto Contador als een vogel in zijn kooi gezeten. Hij leek op een verlegen Spaanse jongen die doodstil op de stoel moest wachten tot de schilder hem vereeuwigd had voor het nageslacht.
Ondertussen koos Lance Armstrong voor de flash. Hij kan niet meer lang stilzitten voor een portret. Overal is zijn aandacht vereist. Een fotootje hier, een filmpje daar. Met Twitter als uithangbord. Hij regisseerde bijna twee weken de Tour de France en het circus eromheen. Eén keer eerder durfde Contador onder de veren van Armstrong uit te schieten. Je zag de Amerikaan denken: hoe haalt hij het in zijn hoofd?
De ploegleider van de twee kopstukken, Johan Bruyneel,glimlachte om de interne strijd. Hij hoefde niet te kiezen, Contador en Armstrong moesten het zelf maar uitmaken. De sfeer was goed: ‘Ze praten niet met elkaar, ze eten wel samen.’
Je ziet ze zo zitten; een ongelukkig koppel in een restaurant dat in stilte drie gangen naar binnen werkt, met een laconieke patron als tussenpersoon. Ja, zo was Bruyneel de afgelopen tijd, een ober met een wit schort tijdens een pijnlijk diner tussen twee mannen.
Contador zat tot gisterenmiddag gevangen in de ploeg van Astana. Ik heb het niet zo op dat team. Astana is het Real Madrid van het wielrennen. Koopziek zonder ziel. En het geld lijkt louter gedekt met schulden. Armstrong en Contador op de pof. Dat is de natuur van Astana. De sponsor is een tikje ordi: ze wilden meerdere kopmannen in één ploeg. Dan vraag je om interne strijd.
In een hotelkamer in Beaune keek ik gisteren naar de etappe door de Zwitserse Alpen. De Saxo-ploeg legde vlak voor de slotklim een moordend tempo aan de dag. Het ging ze maar om één ding: iedereen de adem benemen. Verstoppen achter een rug hielp niet meer. De gezichten van de kanshebbers zagen grauw en doorleefd, nog vóór de klim.
Het was de ‘putsch’ van Saxo-ploegleider Bjarne Riis die Contador in het zadel hielp. ‘Le nouveau Federico Bahamontes’, riep de verslaggever toen hij de Spanjaard zag klimmen. Inderdaad, Contador reed in mooie stijl en op souplesse omhoog maar de beste benzine haalde hij uit zijn boosheid. Zo sterk wordt een man als je zijn kracht negeert.
Armstrong weigerde Contadors aanval te verdedigen, zoals iedere ploegmaat zou doen. Hij vocht zich kapot. Vooraan voelde Contador zich bevrijd. Ik vloog met hem mee. De Tour leefde weer op na een hopeloze week door het slechtgetekende parcours. De Tourmalet als tussendoortje in een slappe bergetappe, zijn ze gek geworden?
De afgelopen dagen wilde iedereen met Armstrong zijn. Als je roem had, of geld, of vroeger grappig was (zoals beroepsgiechelaar Robin Williams) mocht je met hem op Twitter. Kunstenaar Damien Hirst was al bezig met een speciale fiets. Zijn beroemde diamanten schedel was gisteren een passender cadeau voor Armstrong; veel geld waard, maar dood en verlies schemeren er doorheen.
Ik zou mijn komende vakantie graag inruilen voor een week werk bij Astana. De glazen vullen van Contador en Armstrong. En genieten van de stilte. Of krijgen we nog storm?