21/10/2009

sad song for sonny (3)

Vanavond zie ik Sonny Rollins weer. Het dichtste bij was ik in 1998, toen ik de saxofonist mocht aankondigen in het Concertgebouw. Beneden wachtte ik bij zijn kleedkamer op kelderniveau. Zijn vrouw Lucille zat pontificaal voor de deur. Ze vertelde dat hij die avond een mooi shirt droeg van de Japanse ontwerper Yamamoto. Achter de deur hoorde ik toonladders. Up and down. De bel. De deur ging open. Ik gaf Sonny een hand en liep met hem en de band de lift in. Een etage hoger was het podium. Het reisje duurde nog geen halve minuut. Rollins stond naast me. Zijn vingers tikten voortdurend aan de knoppen van de sax. Hij blies warme lucht door het mondstuk. Het  was een privéconcert. Na de aankondiging trok Rollins zich aan de leuning omhoog. Een ovatie. Naderhand zette hij een handtekening op de zool van een kinderschoentje. Voor mijn pasgeboren zoon. Naar zijn naam mag u raden.