20/10/2019

Kipchoge loopt naar de maan

Hij stond op een huis-tuin-en-keuken-weegschaal en keek hoe het wijzertje uitsloeg. Gelukkig, Eliud Kipchoge wóóg iets; er hingen nog kilo’s vlees aan zijn botten. De marathon lopen binnen twee uur tijd had hem niet lichter gemaakt dan lucht.

De historische prestatie werd vergeleken met de ‘giant leap’ van Neil Armstrong, de eerste man op de maan. Vaag zag ik voor me hoe ik als jochie samen met mijn ouders keek naar korrelige zwartwitbeelden van een astronaut op een stoffige vlakte. De loop van Kipchoge in hartje Wenen volgde ik in bed via het haarscherpe kleurenscherm van mijn mobieltje.

Wat een bijzonder wezen, de mens. Zo op zoek naar iets nieuws, naar verbetering. Zo vol van zichzelf, zo bezig met kracht en macht, zo het centrum van de wereld maar ook zo nietig in het heelal.

Aanvankelijk stoorde ik me aan de overdadige regie rond de marathonpoging: 41 frisse hazen hielden het tempo op peil door een laserlijn te volgen, secondanten reden op de fiets mee met sportdrank en computers. Alles was geregeld, zelfs springveerschoenen en vers gelegd asfalt.

Waar was de eenvoud van de marathon gebleven, de loneliness of the long distance runner? De eenzame loper die ruim 42 kilometer lang in zijn eentje moet uitzoeken hoe lichaam en geest zich tot elkaar verhouden. Ik keek naar een hypermodern computerspelletje, betaald door sponsors als Ineos en Nike.

Maar uiteindelijk ging ik voor de bijl en bleek ik niet bestand tegen het sentiment dat Kipchoge opriep. Er lagen na zijn finish een paar tranen op mijn kussen, gevoelig als ik was voor de strijd die Kipchoge leverde met de tijd en zichzelf. Onderweg verdreef hij de pijn door te glimlachen. Elke keer als ik een vrolijke trek rond zijn mond meende waar te nemen, dacht ik aan krampscheuten, een schurende luchtpijp en brandende voeten.

Als atleet uit Kenia vertelt Kipchoge over zijn eenvoudige leven in het Afrikaanse land. Hij houdt van koeien en boeken. Hij liep vaak kilometers voor een litertje melk, dat hoor je een profvoetballer niet zeggen. Na afloop sprak de atleet in eenvoudig Engels over het verleggen van grenzen in de atletiek en zijn geloof in een „beautiful world”.

Het credo van Kipchoge: „Just run.”

Gewoon rennen, dat is de mens eigen.

De hashtag #nohumanislimited werd veelvuldig gedeeld op internet. Zonder limieten land je op de maan, loop je onder de twee uur een marathon. Maar jezelf voorbij hollen komt tegelijkertijd dichterbij. De historie leert dat de mens soms niet meer te houden is.

Het lopen van de klassieke afstand in een tijd van 1.59.40 ging de hele wereld over. De razendsnelle marathonsprint van Kipchoge ging in het nieuws hand in hand met de beelden van vluchtelingen in Syrië die huis en haard moeten verlaten. Grenzen verleggen, in beide gevallen.

In euforie en ellende; het zijn voeten die je ergens brengen.