11/10/2010

KOETS

Uit NRC/Next:

Paarden zijn niet aan me besteed. Ze zijn een maatje te groot en ze luisteren niet naar me, waar ze overigens groot gelijk in hebben. Moet ik ze maar geen beest noemen en hun sierlijke benen uitmaken voor een stel poten.
Ik herinner me een vakantietochtje op de rug van een paard. Terwijl het gezelschap in arbeidsstap uit beeld verdween, stond mijn viervoeter blaadjes uit een boom te rukken met zijn mond. Ik probeerde het eerst met ‘hup, hup!’. Niets. Een ruk aan de teugels. Niets. Daarna een prik met mijn luxe schoenen in de flank. Niets. Het dier at doodkalm de hele boom leeg.
Het paard en ik; dat wordt nooit wat. Voor mij zijn het poepmachines uit de prehistorie, lopende walvissen waarmee de zielige mens een rondje wil maken. Het is dat ze doorgaans mak gemaakt zijn, anders zwiepten ze de baasjes met één bokkige beweging in het zand. Get of my back.
Eén man mag van mij alles met paarden. IJsbrand Chardon, de menner uit Den Hoorn. Prettige man die weet hoe je een koets rijdt. Het hele weekeinde heb ik ademloos naar de viervoudig wereldkampioen gekeken. Vier paarden voor zijn neus, hij de touwtjes in handen, vrouw Paulien en zoon als tegenwicht achter op de bankjes en dan lekker raggen door de natuur.
Kraaien van plezier. Daar herken ik IJsbrand Chardon aan, direct na een goede race. Terwijl de paarden het schuim nog uit de mond spugen, gaat hij met alle teugels in één hand staan en begint al rijdend als een dolle te springen. Zijn buikje schudt heen en weer, het zweet staat op de bovenlip. Chardon is een fenomenale anti-sportheld.
Deze man doe je geen kwaad. Hij is het prototype van een sportieve goedzak. Wie had het zaterdag in zijn hoofd gehaald om de koets van IJsbrand onklaar te maken tijdens de Wereldruiterspelen in Kentucky? Japen in het leren zitje, de lange boom naar de paarden onklaar gemaakt, de rem verziekt.
Het sneed IJsbrand door de ziel. Hij stond er verslagen bij. Ander menners hadden spontaan hun rijtuig aangeboden. IJsbrand hield af: “Aan een nieuwe koets wennen kost je anderhalf jaar. Ze zwaaien allemaal op een andere manier uit.”
Anderhalf jaar wennen aan een koets. Ik geloofde IJsbrand op zijn woord. Dan ga je toch ook heel anders tegen de leden van het Koninklijk Huis aankijken.
IJsbrand besteeg zijn opgelapte bak, vermande zich en reed een vorstelijke race. De wielen scheurden door het mulle zand, waterpartijen weken spontaan opzij. De beroemde paardenwedstrijd in Spartacus van Stanley Kubrick verbleekte tot knullig gepruts op celluloid. Hier stond een nieuwe paardenheld.
Net over de finish was er gelukkig de vertrouwde ontlading. Chardon stond op en schreeuwde. Toen de koets eenmaal stilstond zocht hij zijn gezin. Zijn vrouw was er al vanaf gesprongen. Het stel omhelsde elkaar. IJsbrand voelde haar schitterende billen. Met zijn grote mennershanden sloeg hij haar hard en vurig op de flanken.
Gisteren ging het niet helemaal perfect tijdens het onderdeel ‘kegeltjes rijden’. Chardon behaalde zilver, naast een gouden plak met de landenploeg.
Wie de koets van Chardon saboteerde en met een mes bewerkte, is nog niet bekend. Daar zit een mooi verhaal in. Misschien zelfs een speelfilm. Starring IJsbrand Chardon. Ik wil wel een rolletje, als strontruimer.